Karlı mutlu bir kış günü beyaz kar kaplanının ayakları yere basmıyordu. Bilmediğimiz ama bir aileye ait olduğunu anladığımız izleri vardı bedeninde. Özel bir kaplandı. Büyük, hafif çekik, anlamlı bakan gözleri ve bana göre uysal, sevgi dolu bir tarafı vardı. Duyduğumuz gurur dolu hikayeleri vardı göğsünü şişiren… Etraf karlı, gökyüzü pofidik bulutlarla kaplı, karlı havanın verdiği beyazlık hakimdi. Daha uzun baktım gökyüzüne…bugün o gün olmalıydı. Gökyüzü mucizevi bir olaya gebe olmalıydı çünkü bulutların arasından yakaladığım renkler, bütünden başkaydı.

Bir ara aralandı. İçini görmek için en uygun açıya geldim. Gözlerimin gördüğü güzelliği anlatmam için zihnimin fotokopini çekmeleri gerekecekti. Gökte olmaması gereken ama bizim anlamamız gereken bir hikayesi vardı onun. Sanki gök bizimle konuşuyordu.
O gün anladımki gözleri hep üzerimizde.

İnsan her zaman böyle bir güne uyanmıyor. Evet hava bulutluydu, görüntüsü de güzeldi ama insan bulutlu bir günde ancak bu kadar umut dolu, huzurlu ve mutlu olabilirdi. 
Her günün mucizevi olduğuna inanırsan olur.